سلام به همگی در رابطه با این بخش باید گفت که بعد از رحلت پیامبر ـ صلی الله علیه و سلم ـ در دوره خلافت عمر نوشتن حدیث و حتی نقل آن ممنوع شد و این عمل حدود یکصد سال ادامه یافت تا این که در دوره امامت امام باقر ـ علیه السلام ـ که در ایام خلافت عمر بن عبد العزیز اموی بود، ممنوعیت کتابت و نوشتن حدیث برداشته و از طرفی هم به خاطر درگیری خلافت به مسائل دیگر فرصت مناسبی برای امام باقر ـ علیه السلام ـ و شاگردان آن ایجاد شد تا اخبار و روایات وارد شده از پیامبر ـ صلی الله علیه وآله وسلم ـ و دیگر امامان جمع آوری و توسعه دهند و این امر در دوره امام صادق ـ علیه السلام ـ به اوج خود رسید یعنی در دوره ای که از 114 هجری تا 148 هجری زمان حیات امام صادق پایه فکری نظام تشیع که در زمان پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و ائمه پیشین طرح ریزی شده بود، مستحکم کردید. امام صادق ـ علیه السلام ـ از فرصت به دست آمده و مناسب سیاسی موجود، که در نهایت، موجب انتقال خلافت از امویان به عباسیان گردید، و با ملاحظه نیاز جامعه و آمادگی زمینه اجتماعی دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش امام باقر ـ علیه السلام ـ را گرفت و حوزه وسیع علمی بزرگی به وجود آورد و در رشته های مختلف علوم عقلی و نقلی آن روز را، به شاگردان بزرگی هم چون هشام بن حکم، محمد بن مسلم، جابر بن حیان و.....آموخت که علاوه بر استحکام پایه اعتقادی شیعه موجب توسعه و گسترش آن هم شد. لذا در این دوره تکیه اصلی شیعه بر امام صادق ـ علیه السلام ـ بود و اکثر روایات را از آن حضرت اخذ می کرد.(5) و در این تاریخ تشیع دارای شناسنامه شد و به صورت یک مذهب رسمی به نام امام صادق ـ علیه السلام ـ مزین گردید. این درحالی بود که در این دوره مذاهب اهل سنت نیز درحال شکل گیری بود. پس در حقیقت گام دوم در بنیان گذاری مکتب را حضرت امام صادق ـ علیه السلام ـ برداشت. مکتبی که پایه های اولیه آن در زمان پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ و ائمه پیش از امام صادق برداشته شده بود. لذا به خاطر اهتمام امام صادق ـ علیه السلام ـ در گسترش و اشاعه فقه و عقاید شیعه این مذهب به نام آن حضرت مزین گردیده است. دوران امامت امام صادق ـ علیه السلام ـ نقطه عطفی در نهضت تشیع و زمانی بسیار حساس برای این مکتب بوده است. چرا که این دوره، دوره ای است مکاتب و مذاهب مختلف در شرف شکل گیری بودند. از طرفی مذاهب اهل سنت و از طرفی گروه خوارج و مرجئه و قدریه و نیز گروه های منشعب شده از شیعه مثل کیسانیه، و دیگر گروه ها درحال شکل گیری و یا فعالیت بودند لذا برای تفکیک این مذهب با مذاهب دیگر پیروان این مکتب که در مکتب جعفری وحوزه درس آن حضرت تربیت یافته بودند، به این نام و عنوان شهرت یافتند چرا که اطلاق شیعه در دوره امام صادق ـ علیه السلام ـ معنای وسیعی داشت. بنابراین در دوره امام صادق ـ علیه السلام ـ آن حضرت با تربیت شاگردان و فرستادن آن ها به مناطق دیگر و جمع آوری و تدوین و استحکام بخشیدن به عقاید و فقه تشیع و نشر آن توسط شاگردان تربیت یافته و نیز برای تفکیک از دیگر فرقه ها و گروه هایی که در این دوره فعالیت داشتند، شریعت اسلام و آیین محمدی ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ در چهره مذهب تشیع که هم زمان با پیامبر ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ شکل گرفته بود، شکل و انسجام فکری محکم تری یافت و طرفداران آنان به نام شیعه امامی و شیعه جعفری شهرت یافتند و امام صادق به رئیس مذهب مشهور شد و فقه شیعه امامی را منسجم ساخت.(6) به عبارت دیگر مذهب اهل بیت به نام مذهب جعفری معروف گردیده است.